A onde vam os votos roubados?

A xustiza pola man

Rosalía de Castro

Aqués que tén fama de honrados na vila,

Roubáronme tanta brancura que eu tiña;

Botáronme estrume nas galas dun día,

A roupa decote puñéronma en tiras.

Nin pedra deixaron, en donde eu vivira;

Sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas;

Ó raso cas lebres dormín nas campías;

Meus fillos..., ¡meus anxos!..., que tanto eu quería,

¡Morreron, morreron, ca fame que tiñan!

Quedei deshonrada, mucháronme a vida,

Fixéronme un leito de toxos e silvas;

I en tanto, os raposos de sangre maldita

Tranquilos nun leito de rosas dormían.

-Salvádeme ¡ou, xueces!, berrei..., ¡tolería!

De min se mofaron, vendeume a xusticia.

- Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda...

Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.

Estonces cal loba doente ou ferida,

Dun salto con rabia pillei a fouciña,

Rondei paseniño...¡Ne-as herbas sentía!

I a lúa escondiase, y a fera dormía

Cos seus compañeiros en cama mullida.

Mireinos con calma, i as mans estendidas,

Dun golpe, ¡dun soio!, deixeinos sin vida.

I ó lado, contenta, senteime das vítimas,

Tranquila, esperando pola alba do día.